Kliknij tutaj --> 🏸 projekt kopuły bazyliki św piotra

Piotra powstała na wzór Panteonu., Mecenas to osoba, która wspiera finansowo artystów., W centrum myślenia humanistów jest Zielony Pierzasty Wąż., "Człowieka wirtuwiańskiego" namalował Rafael Santi., Freski to malowidła ścienne., Rafael Santi chętnie malował obrazy rzymskich bogów., Mona Lisa to obraz Leonarda da Vinci., Projekt Piotra dzięki mobilnemu audioprzewodnikowi. Dowiedz się o skarbach znajdujących się w Bazylice św. Piotra we własnym tempie. Pobierz przewodnik audio na swój smartfon, aby cieszyć się maksymalną elastycznością. Zobacz grób św. Piotra i oryginalne mury bazyliki, poznając je. Zanurz się w podróży przez sztukę i religię w Piotra, utrzymaną w duchu baroku. Bazylika św. Piotra została konsekrowana 18 listopada 1626 przez papieża Urbana VIII. Przez wiele lat był to największy kościół chrześcijański. Architektura Fasada głównego wejścia do bazyliki została zaprojektowana w XVIII wieku przez Alessandro Galilei w stylu klasycznym (ukończono ją 1733). Via Piccolomini znajduje się na wzgórzu, w związku z czym położona jest wyżej niż reszta miasta. Co więcej, jest idealnie prosta, płaska, ma około 300 metrów długości i kończy się widokiem wolnym od zabudowań oraz doliną porośniętą zielenią. Jest położona idealnie na równi z kopułą Bazyliki św. Piotra, co oznacza, że Fasada kościoła Santa Susanna w Rzymie, projekt Carlo Maderna Kościół Santa Maria della Salute w Wenecji, projekt Baldassare Longhena Plac św. Piotra, projekt Berniniego Późnobarokowy Kościół Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej Wnętrze poznańskiej fary Święta Lipka Schönbrunn, projekt Fischera von Erlacha Zwinger, projekt Pöppelmanna Pałac w Wilanowie, projekt Augustyna Exemple Annonce Site De Rencontre Pour Femme. Wspinamy się na Kopułę Bazyliki św. Piotra Dzisiaj odwiedzimy Watykan – Stolicę Apostolską. Mikroskopijne państwo w ujęciu geograficznym¹, ale dysponujące ogromną władzą i wpływami. Obejrzymy je z kopuły najsłynniejszej chrześcijańskiej świątyni – Bazyliki św. Piotra. Watykan Watykan pomimo iż miniaturowy, jak przystało na niezależne państwo ma własną pocztę i znaczki, system sądowniczy oraz specjalną policję – Gwardię Szwajcarską. Istnieje ona od 1505 roku, w jej szeregach mogą służyć jedynie Szwajcarzy. Bazylika św. Piotra Bazylika św. Piotra to najbardziej znana i druga co do wielkości świątynia chrześcijańska na świecie. Powstawała przez ponad 120 lat pod okiem wielkich architektów renesansu i baroku. Na miejscu kościoła, który został wzniesiony nad grobem Piotra Apostoła. Przykrywa ją kopuła zaprojektowana przez Michała Anioła. Jej konsekracja odbyła się w listopadzie 1626 roku. Wstęp do świątyni jest wolny. Jednak najpierw musimy ustawić się w kolejce, ciągnącej się przez Plac św. Piotra oraz przejść przez bramki kontrolne. Przez ten czas można podziwiać dwie półkoliste kolumnady otaczające plac i 140 figur stojących na attyce. Na taras widokowy wieńczący kopułę można się dostać po wykupieniu biletu. Trzeba się wspiąć po 551 stopniach. Można także odrobinę ułatwić sobie zadanie i pierwsze 221 stopni pokonać windą. [su_accordion][su_spoiler title=”Godziny otwarcia oraz ceny biletów²” open=”no” style=”default” icon=”plus” anchor=”” class=””][/su_spoiler][/su_accordion] Z tarasu widokowego położonego na dachu, możemy z bliska przyjrzeć się figurom Jezusa, Jana Chrzciciela i 11 Apostołów, które zdobią fasadę świątyni. Podziwialiśmy je stojąc w kolejce na Placu św. Piotra. Teraz najtrudniejsze – 320 stopni we wnętrzu kopuły. Miejscami bywa naprawdę klaustrofobicznie. Okratowane, maleńkie okna to zawsze jakiś punkt orientacyjny. Jednak większość wspinaczki trzeba pokonać korytarzami, których ściany potrafią układać się pod kątem. Natomiast schody tworzą czasami krętą, pionową wstęgę, po której z trudem stąpa jedna osoba. Jednak już w trakcie wspinaczki czeka nas nagroda. Balkon wewnątrz kopuły. Wyobraźcie sobie – mozaiki projektu Cavaliere d’Alpino na wyciągnięcie ręki oraz widok na wnętrze bazyliki z góry! Jest tam dosyć wąsko, tłum zwiedzających rwie jak wezbrana rzeka, ale warto przystanąć, chociaż na chwilę. Kolejne stopnie pokonane – można cieszyć oczy panoramą Watykanu i Rzymu. Plac św. Piotra Most Świętego Anioła Muzea Watykańskie Ogrody Watykańskie My wchodziliśmy na kopułę Bazyliki św. Piotra praktycznie tuż przed jej zamknięciem. Gdy byliśmy ponownie na dachu zapalono już światła, a na górę nie wpuszczano już turystów. Niczym niezrażone mewy pozowały spokojnie ostatnim odwiedzającym. W kolejnym wpisie z podróżniczej serii wejdziemy do wnętrza Bazyliki św. Piotra. Przejdziemy mostem obok Zamku św. Anioła i odbędziemy wspólnie ostatni spacer po Rzymie. Zapraszam. ¹ Powierzchnia Watykanu to 0,44 km². ² Kasa, za nią schody oraz winda – znajdują się na prawo od wejścia do Bazyliki. WPISY, KTÓRE MOGĄ CIĘ ZAINTERESOWAĆ: Problematyka związana z procesem projektowania i budowy nowożytnej bazyliki Św. Piotra na Watykanie zajmuje kluczowe miejsce w dziejach architektury europejskiej. Trwające od połowy XV w. po schyłek kolejnego stulecia dyskusje, niczym w soczewce skupiały najpoważniejsze tendencje i rozwiązania architektoniczne obecne w tym czasie na gruncie włoskim. Ranga budowli wynikała również z jej funkcji i znaczenia widzianego w kontekście historycznym i religijnym epoki. Z tego powodu powstające od połowy XV w. projekty przebudowy i praktyczne rozwiązania, gromadziły najlepszych architektów epoki i były bacznie obserwowane przez naśladowców. Poza tym po upadku Konstantynopola i w obliczu przemian czasów reformacji budowla ta urastała do rangi jednej z najważniejszych świątyń chrześcijaństwa stając się równocześnie symbolem papiestwa i Kościoła wszystkich prowadzonych tu prac istotne były dwa główne punkty odniesienia. Pierwszym była oczywiście wczesnochrześcijańska bazylika ufundowana na początku IV w. w czasach cesarza Konstantyna. Jej skala, bazylikowy układ, poprzeczna nawa transeptu i lokalizacja ołtarza głównego ponad miejscem wskazywanym jako grób Apostoła Piotra były bardzo ważnymi składowymi, które powinny być uwzględnione w projektach nowej budowli. Drugim źródłem inspiracji były zmieniające się w epoce renesansu wyobrażenia o okazałych, antycznych budowlach, których formy mogłyby godnie zastąpić i wzbogacić dotychczasowy projekty i próby realizacji nowego kościoła nad grobem Apostoła Piotra pojawiły się już w połowie XV w. za pontyfikatu papieża Mikołaja V. Planował on liczne inwestycje prowadzące do renowacji i monumentalizacji budowli Watykanu. Było to związane z przeniesieniem głównej papieskiej rezydencji z Lateranu właśnie na wzgórze watykańskie. Stan techniczny starożytnej budowli był opłakany i trudno go było poprawić jedynie okazjonalnymi remontami. Poza tym pozycja Rzymu, po upadku Konstantynopola w 1453 r., jako ostatniego patriarchatu Kościoła chrześcijańskiego wymagała odpowiedniej, monumentalizowanej oprawy. W tym też celu Mikołaj V zatrudnił związanych z florenckim środowiskiem artystów: Albertiego i Bernardo Roseliniego. Spod ich ręki wyszedł pierwszy z licznych, renesansowych projektów przebudowy bazyliki. Jednym z bardzo ważnych elementów jaki był zaproponowany w projekcie z ok. 1450 r. była okazała kopuła założona ponad skrzyżowaniem naw kościoła. To rozwiązanie było popularne od średniowiecza w toskańskich kościołach. Jednak w Rzymie z połowy XV w. taki pomysł był zupełną nowością. Zadecydowało tu pochodzenie architektów, którzy mieli prawo uważać, że florenckie projekty Filippo Brunelleschiego (kopuła katedry, kościół S. Lorenzo) najlepiej zbliżają się do wspaniałości świątyń antyku. To połączenie bazylikowego kościoła z kopułowym sklepieniem musiało przypaść do gustu rzymskim fundatorom, skoro od tego czasu, w każdej z kolejnych propozycji projektowej dla Watykanu była uwzględniana olbrzymia kopuła o rozmiarach porównywalnych z antycznym Panteonem. Jednak rozpoczęte w połowie XV w. prace szybko przerwano wraz ze śmiercią Mikołaja V w 1455 r. Przez kolejne cztery dekady pozycja papiestwa nie pozwalała na bardziej ambitne się u schyłku XV w. nowe, pełne rozmachu projekty architektoniczne dla Rzymu odzwierciedlały rosnące znaczenie papiestwa. Było to czytelne już za pontyfikatu Sykstusa VI z rodu Borgiów, który zbiegał się w czasie z osłabieniem pozycji Florencji. Na początku XVI w. symbolem świetności Stolicy Apostolskiej stał się pontyfikat Juliusza II (1503-1513). Okres panowania tego papieża jest słusznie kojarzony z niezwykłym rozwojem artystycznym Rzymu, który wtedy mógł już przyćmić Florencję. Świadectwem tego okresu są znakomite, renesansowe dzieła Rafaela, młodego Michała Anioła, a także doświadczonego Donato lecie 1505 r. było już jasne, że papież zdecydował się na patronat nad heroiczną przebudową watykańskiej bazyliki. W stosunku do zamysłów poprzedników, nowością było podkreślenie ogromnego sklepienia kopułowego, które miało podporządkować sobie bryłę kościoła. Źródła naszej wiedzy na temat projektów Bramantego dla tej fazy budowy są przynajmniej dwa. Jednym z nich jest medal upamiętniający położenie kamienia węgielnego pod nową bazylikę 18 kwietnia 1506 r. Widnieje na nim wizerunek świątyni, ponad którą góruje ogromna kopuła. W narożnikach budowli są również widoczne dwie, wysokie wieże. Obraz obiega napis: TEMPLI PETRI INSTAVRACIO – oznaczający odbudowę, wskrzeszenie świątyni Św. Piotra. Napis ten jest niezwykle ważną deklaracją sugerującą zamysł renowacji budowli i wskrzeszenia jej dawnej świetności z wykorzystaniem najlepszych wzorców starożytnych, właściwych dla świątyni z czasów rzymskich cesarzy. Drugim źródłem naszej wiedzy o tej fazie budowy jest projekt Donato Bramantego, przechowywany we florenckich Uffizi pod nr rysunek ukazuje jedynie połowę projektu dla skrzyżowania naw kościoła. Zarys projektu jest rozrysowany w prostokącie o proporcjach 1:2, w który wpisano połowę krzyża, którego ramiona stanowią projektowane nawy. W miejscu ich skrzyżowania była przewidziana wielka kopuła. W przestrzeniach pomiędzy ramionami naw, ukazano symetrycznie rozmieszczony zespół mniejszych pomieszczeń, w którym możemy odnaleźć zarys kaplic na rzucie krzyża greckiego (równoramiennego), które przykryto kopułkami. W narożach projektowanej budowli znalazły się również kwadratowe podstawy dla wież, których istnienia w projekcie możemy domyślać się na podstawie opisanego już medalu. Jak już wspomniano zachowany rysunek z Uffizi jest jedynie połową planu. W wielu publikowanych opracowaniach i podręcznikach projekt ten był mechanicznie uzupełniany o jego lustrzane odbicie sugerując w ten sposób planowany układ centralny, w którym w kwadrat wpisano krzyż równoramienny z dużą kopułą w środku i czterema mniejszymi w narożach. W rzeczywistości nie jest do końca jasne czy rzeczywiście papież Juliusz II i Bramante tak właśnie wyobrażali sobie tą nową budowlę. Zachowany projekt równie dobrze mógł odnosić się jedynie do zamknięcia bazyliki, pomyślanego jako rozbudowany układ kopułowy. Trwające po śmierci Bramantego spory wokół kolejnych wersji realizowanego projektu ukazują ścieranie się różnych tendencji dążących do układu centralnego lub podłużnego, co przemawia za tym, że w okresie przygotowywania projektu Bramantego kwestia ta nie była ostatecznie pewno ważnym czynnikiem wpływającym na projekt Bramantego była funkcja watykańskiej świątyni, która była jedną z bazylik większych, memorią i mauzoleum Apostoła Piotra, pierwszego biskupa Rzymu, a wiec też i pierwszego papieża. Zmuszało to architekta do połączenia ze sobą schematu bazyliki i budowli centralnej, tak jak to uczyniono w innych starożytnych kościołach z czasów cesarza Konstantyna – bazyliki nad Grobem Chrystusa w Jerozolimie czy nad grotą Narodzenia w Betlejem. W obu przypadkach centralizujący plan podkreślały kopuły. Te znane renesansowym architektom wzorce mogły mieć wpływ również na Bramantego. Poza tym wykorzystywał on w swoim projekcie doświadczenia wyniesione z Mediolanu, gdzie wznosił też kopuły i badał tamtejsze budowle uchodzące za starożytne. Wśród nich znajdował się kościół S. Lorenzo, który jest budowlą na planie krzyża greckiego z kopułą na skrzyżowaniu naw i czterema wieżami w narożnikach. Widniejący na medalu watykański obiekt powtarzał taki na rysunku z Uffizi założenia projektowe stały się podstawą dla rozpoczętych w 1506 r. prac budowlanych. Poprzedziła je rozbiórka zachodniej, wznoszącej się ponad ołtarzem głównym, części starożytnej bazyliki Św. Piotra. Za życia Bramantego udało się wykonać filary pod projektowaną kopułę wraz z powiązanymi z nimi ścianami. Jednak w chwili śmierci architekta, zrealizowane fragmenty budowli w niczym nie przypominały wspaniałe świątyni, bardziej przypominając starożytne, monumentalne ruiny górujące ponad zachowaną jeszcze wschodnią częścią starożytnej bazyliki. Wzniesione za życia Bramantego fragmenty budowli zdefiniowały wymiary podstawowych części przyszłego, nowego kościoła. Jednak na początku XVI w. nikt nie mógł przypuszczać, że dokończenie budowy zajmie kolejne sto GryglewskiŹródła:P. Murray, Architektura włoskiego renesansu, Warszawa Pevsner, Historia architektury europejskiej, Warszawa w sztuce włoskiej. Architektura, rzeźba, malarstwo, rysunek, red. R. Toman, Warszawa Ulatowski, Architektura włoskiego renesansu, Warszawa 1964. W powszechnej świadomości Michał Anioł Buonarotti znany jest głównie jako rzeźbiarz i malarz, dużo rzadziej myślimy o nim jako o architekcie. Nie bez wpływu na ten fakt pozostaje z pewnością utarte przekonanie, iż artysta niechętnie przyjmował zlecenia z zakresu architektury. Ta pokutująca przez lata legenda żywiła się głównie fiaskiem, jakim zakończyło się w karierze Michała Anioła przyjęcie zamówienia od papieża Juliusza II na wykonanie jego nagrobka. Nagrobek ów miał zostać umieszczony w bazylice św. Piotra na Watykanie w Rzymie. Na niepowodzeniu tego przedsięwzięcia zaważyły wyraziste, ciągle ścierające się ze sobą osobowości artysty i mecenasa, jak też ostatecznie śmierć papieża w 1513 roku. W kolejnych latach artysta podpisywał z wykonawcami woli Juliusza II kontrakty na realizację nagrobka w skali znacznie mniejszej niż przewidywał to projekt, jaki opracował. Żadna z tych późniejszych koncepcji nie została jednak w całości zrealizowana. Michał Anioł za każdym razem zdołał wyrzeźbić jedynie kilka postaci mających składać się na całość jednak powszechnemu przekonaniu architektura była istotnym polem działalności artysty, a dzieła takie jak Biblioteka Laurenziana, niezrealizowane z przyczyn technicznych i ze względu na rozmach projekty fasady kościoła San Lorenzo (św. Wawrzyńca) we Florencji czy prace nad Palazzo Farnese w Rzymie pokazują Michała Anioła jako wytrawnego architekta operującego zdecydowanym, nowatorskim językiem form. Wiele zaproponowanych przez niego rozwiązań, sposób operowania elementami architektonicznymi oraz dekoracją, myślenie o nich w sposób, w jaki myśli się o rzeźbie, uwzględnienie roli światła i cienia w kształtowaniu fasad i wnętrz to te cechy twórczości, które każą spojrzeć na Michała Anioła jako na architekta w swoim czasie odrębnego, wychodzącego poza obowiązujące budowy i przebudowy nowej bazyliki św. Piotra w Rzymie, a zwłaszcza koncepcja kopuły świątyni, uważane są za ukoronowanie architektonicznej kariery twórcy,. Zanim Michał Anioł, na polecenie papieża Pawła III, w 1546 roku przystąpił do prac nad bazyliką, świątynia powstawała już od roku 1506, a z pracami nad nią związane były tak wybitne osobowości włoskiej architektury, jak Donato Bramante, Giuliano da Sangallo, Rafael Santi, Baldassare Peruzzi i Antonio da Sangallo młodszy. Bazylika powstała na miejscu wczesnochrześcijańskiej budowli ufundowanej przez Konstantyna Wielkiego, która na początku XVI wieku groziła już zawaleniem. Prace nad nią trwały bardzo długo, świątynia została konsekrowana dopiero w 1629 trakcie czterech dekad prac budowlanych, zanim do dzieła przystąpił Michał Anioł, zmieniały się wizje planu i bryły kościoła. Każde z proponowanych rozwiązań zakładało jednak obecność kopuły przykrywającej centralną część budynku. Zasadnicza koncepcja rozplanowania świątyni należy do jej pierwszego architekta Donato Bramantego. Zaprojektował on gmach założony na planie krzyża greckiego, którego wszystkie ramiona są równej długości, wpisanego w kwadrat, z kopułą na skrzyżowaniu naw. Każde z ramion krzyża miało być zamknięte półkolistą apsydą. W narożnikach powstałych na skutek przecięcia się ramion krzyża Bramante planował usytuować cztery przestrzenie nakryte mniejszymi kopułami. Za nimi, w narożach kwadratu, miały znajdować się cztery kaplice na planie koła, zwieńczone wieżami. Projekt kopuły Bramante oparł na kopule wieńczącej rzymski Panteon, świątynię na Polu Marsowym, wzniesioną ku czci wszystkich bóstw Rzymu ok. 27 roku zniszczoną w pożarze miasta i odbudowaną w obecnej formie w roku 125. O ile jednak kopuła Panteonu wspiera się na masywnej, jednolitej ścianie, to kopuła zaprojektowana przez Bramantego oparta była na walcowatym bębnie osadzonym na czterech masywnych filarach. Wnętrze świątyni i czasza kopuły oświetlone były oknami przebitymi w ścianie bębna, który na zewnątrz otoczony został rzędem prace nad bazyliką św. Piotra Michał Anioł powrócił do pierwotnej koncepcji Bramantego, którą określił jako „klarowną, czystą (tzn. pozbawioną nadmiaru dekoracji) i pełną światła”. Wszystkie wprowadzone przez niego zmiany prowadziły w stronę unifikacji i centralizacji bryły świątyni, tak by zatrzeć wprowadzane w międzyczasie elementy, mające nadać jej plan bazyliki podłużnej. Znacznie pogrubił mury świątyni i filary dźwigające kopułę, zwęził nawy i zmniejszył kaplice. Dla całej bryły budynku najistotniejsze znaczenie mają zmiany, jakie wprowadził w koncepcji kopuły. Artysta zmienił jej rozpiętość – ma ona 42 metry średnicy i 132 metry wysokości licząc od posadzki – dzięki czemu stała się ona akcentem dominującym, podkreślającym środek świątyni, gdzie, jak głosi tradycja, znajdować ma się grób św. Piotra – apostoła i męczennika, uważanego przez kościół katolicki za pierwszego papieża. Projekt kopuły został sporządzony w 1547 roku. Punktem odniesienia była dla architekta nie kopuła Panteonu a kopuła katedry Santa Maria del Fiore we Florencji zaprojektowana przez Filippo Brunelleschiego. Zachowało się kilka rysunków Michała Anioła i wykonany na potrzeby budowy drewniany model kopuły. Za życia artysty (zmarł w 1564 roku) zdołano zrealizować jedynie bęben. Konstrukcja została ukończona w latach 1585–1590 pod nadzorem architektów Giacomo della Porta i Domenico Anioł zaprojektował kopułę opartą na bębnie, który za pośrednictwem pendentywów - narożnych elementów architektonicznych sklepienia o kształcie trójkątów sferycznych, spływa na cztery filary. Kopuła bazyliki jest w chwili obecnej kopułą dwupowłokową, co znaczy, że jej czasza została skonstruowana z dwóch ceglanych powłok. Powłoka zewnętrzna opięta jest 16 pionowymi, kamiennymi żebrami i przeszyta trzema rzędami niewielkich okien. Bęben kopuły jest otoczony wystającymi przed lico muru półfilarami do których dostawione zostały po dwie kolumny zwieńczone kapitelami korynckimi. Pomiędzy półfilarami umieszczone zostały okna oświetlające wnętrze kopuły. Kopuła zwieńczona jest smukłą latarnią – ma ona formę walca nakrytego stożkiem, a jej celem jest dodatkowe doświetlenie wnętrza. Latarnia zyskała bardzo dekoracyjne opracowanie: walec otoczony jest smukłymi, zdwojonymi półkolumnami, a stożek rozczłonkowany sterczynami i „pełzającymi”, spływającymi po jego powierzchni bazyliki jest konstrukcją smukłą, wydłużoną, lekkości dodaje jej nieco elipsoidalny, a właściwiej byłoby powiedzieć, jajkowaty kształt czaszy. W koncepcji Michała Anioła dominujący element świątyni był formą dynamiczną, oddziałującą na widza poprzez gwałtowne kontrasty światła i cienia. Dekoracja architektoniczna kopuły została pomyślana tak, by do „współpracy” zaprosić światłocień. Temu służy opięcie bębna rytmem zdwojonych półkolumn, rozczłonkowanie go oknami, bogate opracowanie latarni. Podejście Michała Anioła do architektury było podejściem rzeźbiarskim. W takich kategoriach możemy rozpatrywać dążenie do rozbicia lica ścian drobniejszymi elementami. Światło ślizgające się po licznych wypukłych elementach i skrywające w cieniu partie zagłębione sprawia, że lico muru i zdobiące go elementy wydają się ruszać, są niespokojne, drgają. Ten zabieg dodaje bryle malowniczości i jest zdecydowanym novum w podejściu do architektury. Architektura w wizji Michała Anioła to architektura żywa, poddana gwałtownemu ruchowi, dynamiczna. Takie jej pojmowanie stanowi zapowiedź rozwiązań lektury:Elam C., Michelangelo. § Architectural projects in Rome & Florence for the Medici family, 1616–1533, w: The Dictionary of Art, vol. 21, red. Turner J., New York 1996, s. 450–456. Millon H., Smyth Michelangelo Architect: The Façade of S Lorenzo and the Cupola of St Peter’s, Washington 1988. Bazylika św. Piotra – fasada oglądana z oddali 1 Kopuła bazyliki św. Piotra – historia 2 Kopuła bazyliki św. Piotra – budowa Kopuła bazyliki św. Piotra – rozmiary 3 Kopuła bazyliki św. Piotra – informacje praktyczne Bilety na kopułę Godziny i dni wstępu na kopułę Kopuła bazyliki św. Piotra jest jedną z najbardziej znanych i największych kopuł świata. Jej powszechnie rozpoznawalna forma architektoniczna w dużej mierze odzwierciedla projekt genialnego Michała Anioła Buonarrotiego, który pracował nad jej konstrukcją do końca swego życia (1564 r.), ale zdołał ją wznieść jedynie do końca wysokości bębna, na którym czasza kopuły jest oparta. Dwadzieścia dwa lata po jego śmierci – za pontyfikatu cholerycznego papieża Sykstusa V Perettiego (1585-1590) – rozpoczęła się kolejna faza wznoszenia kopuły. Ośmiuset robotników kierowanych przez architektów papieskich Giacomo Della Porta (1533/02) i Domenica Fontanę (1543/07), po dwudziestu dwóch miesiącach nieprzerwanej pracy zasklepiło kopułę. W czasie pontyfikatu Klemensa VIII Aldobrandini (1592-1605) ukończono budowę latarni, a kopuła została pokryta płytami ołowianymi. W 1593 roku na wierzchołku latarni umieszczono wielką pozłacaną sferę z brązu (2,5 m średnicy) zwieńczoną wysokim prawie sześciometrowym krzyżem. Kopuła bazyliki św. Piotra – budowa Kopuła ma strukturę podwójnej powłoki: wewnętrzna kopuła o grubości około 2 metrów spełnia funkcję nośną, zewnętrzna powłoka o grubości około 1 metra spełnia rolę dachu. Dzięki tak złożonej konstrukcji można było stworzyć między dwoma powłokami system schodów, które prowadzą na szczyt kopuły, na taras widokowy, z którego roztacza się wspaniała panorama Rzymu. Kopuła bazyliki św. Piotra – rozmiary Waga całkowita: około 14 000 ton;Wysokość zewnętrzna (od poziomu placu do wierzchołka krzyża): 133,30 m;Wysokość wewnętrzna (od podłogi bazyliki do sklepienia tzw. latarni): 117,57 m;Średnica zewnętrzna: 58,90 mŚrednica wewnętrzna: 41,50 m Kopuła bazyliki św. Piotra jest jednym z najbardziej znanych symboli Rzymu. Rzymianie zwą ją zazwyczaj „Cupolone” (wielka kopuła) i dumni są, że urodzili się w jej cieniu. Kopuła bazyliki św. Piotra – informacje praktyczne Bilety na kopułę Wstęp na kopułę jest płatny. Ceny biletów:– z windą na dach bazyliki = 10 euro (+ 320 schodków do tarasu widokowego na szczycie).– bez korzystania z windy = 8 euro (+ 221 schodków do dachu). Bilet ulgowy = 5 euro dla grup szkolnych (trzeba przedstawić w kasie listę uczestników grupy podbita przez dyrekcję szkoły). We wszystkie weekendy roku oraz we wszystkie dni wysokiego sezonu turystycznego (marzec-październik) kolejki na kopułę mogą być dość duże, a nawet ogromne… Godziny i dni wstępu na kopułę Godziny otwarcia kopuły: – od 1 kwietnia do 30 września, – od 1października do 31 jest otwarta we wszystkie dni tygodnia, pod warunkiem, że wstęp do bazyliki jest otwarty (np. w czasie uroczystości papieskich na placu i w bazylice kopuła jest zamknięta). Źródło -> UWAGA! Przejście od dachu bazyliki do tarasu widokowego na szczycie kopuły to 320 schodów. Warto wziąć pod uwagę, że spora ich część to wąskie spiralne schody, które przerażą każdego klaustrofobika. Wejście na kopułę znajduje się po prawej stronie bazyliki, na wysokości pierwszej po prawej stronie bramy do bazyliki zwanej PORTA SANTA. Wejście na kopułę wskazuje kierunkowskaz CUPOLA. Przed wejściem na teren bazyliki trzeba koniecznie przejść przez kontrolę policji. Zobacz jeszcze: Muzea Watykańskie – Kaplica Sykstyńska – Nekropolia-Grób św. Piotra Wejście na kopułę bazyliki św. Piotra – położenie na mapieRzym – panorama miasta z kopuły św. PiotraSpiralne schody kopuły bazyliki św. PiotraOgrody watykańskie – widok z kopuły bazylikiOgrody watykańskie – widok z kopuły bazyliki 19 lipca 2019 0 komentarzy Bazylika św. Piotra jest jedną z najważniejszych świątyń na świecie. Według tradycji znajduje się ona w miejscu pochówku św. Piotra, który jest uznawany przez katolików za pierwszego papieża. Świątynia jest nekropolią papieży. Bazylika św. Piotra stanęła na Wzgórzu Watykańskim na miejscu starszej bazyliki wczesnochrześcijańskiej, fundacji cesarza Konstantego Wielkiego. Budowę jej rozpoczęto w 1506 r., a zakończono w 1626 r. Czuwali nad tym Donato Bramante, Rafael Santi, Michał Anioł, Domenico Fontana i Carlo Maderno. Na tamten czas był to największy katolicki kościół na świecie. Obecnie bazylika watykańska jest drugą co do wielkości świątynią na świecie. Większa jest Bazylika Matki Bożej Królowej Pokoju w Jamusukro. Autorem fasady Bazyliki św. Piotra był architekt papieski Carlo Maderno. Mierzy ona 48 m wysokości i prawie 115 m szerokości. Na fasadzie znajduje się 9 okien z balkonami, w tym Loża Błogosławieństw znajdująca się nad wejściem głównym. To właśnie z niej ogłaszany jest wybór nowego papieża. Po lewej stronie zaś znajduje się Brama Dzwonów. Z 6 umieszczonych tam dzwonów, największy – dzwoń św. Marka – waży 8 ton i obwieszcza śmierć lub wybór nowego papieża. Na szczycie fasady umieszczono 13 prawie 6 metrowych posągów przedstawiających Jezusa Chrystusa Odkupiciela oraz 11 apostołów. Brakuje wśród nich św. Piotra, a miejsce Judasza zastępuje św. Maciej. Za projekt kopuły odpowiadał Michał Anioł, który jednak nie zdołał jej ukończyć. We wnętrzu znajdują się ozdobne mozaiki przedstawiające Boga Ojca, aniołów, Chrystusa z Matką i świętymi, patriarchów i biskupów oraz czterech ewangelistów. U podnóża czterech filarów znajdują się posągi świętego Longina, świętej cesarzowej Heleny, świętej Weroniki oraz świętego Andrzeja. Pod figurami św. Longina i św. Andrzeja znajdują się zejścia do Grot Watykańskich, w których znajdują się sarkofagi papieskie i kaplice. Do środka Bazyliki prowadzi 13 metrowy przedsionek. Nad wejściem znajduje się płaskorzeźba ukazująca mianowanie Piotra pierwszym papieżem. W środkowej części na sklepieniu znajduje się mozaika Giotta Navicella pochodzącą z pierwszej bazyliki i prezentująca Chrystusa ratującego łódź z apostołami na wzburzonym morzu. Do wnętrza bazyliki prowadzi pięcioro drzwi. Środkowe z nich ozdobione są płaskorzeźbami ze scenami z życia i śmierci św. Piotra. Pierwsze drzwi po prawej stronie to Święta Brama, która jest otwierana z okazji roku świętego. Z kolei pierwsze drzwi po lewej stronie to Brama Śmierci. Wnętrze Bazyliki św. Piotra jest ogromne i olśniewa swoim przepychem. Wystrój jest dopasowany do renesansowej i barokowej architektury świątyni. Głównie znajdują się tu XVII wieczne rzeźby, wizerunki świętych i pomniki nagrobne papieży. Warto tu zwrócić uwagę na okrągła płytę z czerwonego marmuru znajdującą się na posadzce. To właśnie w tym miejscu klękali władcy podczas koronacji. Na wprost od wejścia mieści się dzieło rzeźbiarza i architekta Berniniego – baldachim mierzący 29 m wysokości. Zaraz za nim oczom ukazuje się Konfesja wraz z Grobem św. Piotra. Wejście do krypty znajduje się przed ołtarzem papieskim, który jest prostą, pozbawioną dekoracji marmurową mensą z usytuowanym na niej srebrnym krzyżem i trzema świecami. W kościele znajdują się liczne ołtarze. Z prawej strony można podziwiać, barokowy ołtarz NMP Nieustającej Pomocy, późnobarokowy ołtarz Św. Bazylego oraz ołtarz Michała Archanioła. Po lewej stronie można zobaczyć ołtarz św. Leona Wielkiego, ołtarz Maryi Matki Kościoła oraz ołtarz Ukrzyżowania Św. Piotra. Do naw bocznych Bazyliki św. Piotra przylegają także liczne kaplice. Blisko wejścia znajduje się kaplica Piety, w której – za kuloodporną szybą – prezentuje się słynna rzeźba Michała Anioła. Obok Piety watykańskiej położona jest kaplica św. Sebastiana. To właśnie tutaj został pochowany święty Jan Paweł II. Dalej znajduje się kaplica Najświętszego Sakramentu, która jest przeznaczona dla modlących się. Najbliżej wejścia po stronie lewej znajduje się kaplica Chrztu. Obecna chrzcielnica pochodzi z XVIII w., a jej pokrywę zdobią pozłacane rzeźby z wizerunkiem Baranka w otoczeniu aniołów. Po lewej stronie, naprzeciwko kaplicy św. Sebastiana położona jest kaplica chóralna. W Bazylice św. Piotra możemy także podziwiać jedną z najważniejszych relikwii chrześcijaństwa – drewniany tron św. Piotra pochodzący z przełomu XII i XIII w. Katedrę otaczają rzeźby przedstawiające Ojców Kościoła: św. Ambrożego, św. Augustyna, oraz św. Atanazego i św. Jana Złotoustego. Dodane w kategorii: Architektura historyczna, Ciekawe budynki

projekt kopuły bazyliki św piotra